Czekam na wenę, a śnieg cukru-pudru prószy...

– Mamo, a ja zapomniałam kupić cukru – przypomniało się Natalii.
– Jest cukier puder, wiem, bo sama wyjadałam – odezwała się Ida. – A propos, czy wiecie, że cukier jest potworną trucizną dla organizmu?
– Ale nie puder – powiedziała Natalia z wielką pewnością – Skoro go wyjadają doktorzy medycyny...
– Praesente medico nihil nocet. 

{Małgorzata Musierowicz, Pulpecja}

Czy ktoś pamięta 'całuski' sprzedawane z okienka na ulicy miasta? Okrągłe, z dziurką, puszyste, obsypane cukrem-pudrem.

W Szczecinie można je było dostać pod 'arkadą' bloku przy placu Żołnierza Polskiego. Smak dzieciństwa nie do zapomnienia. Zwłaszcza w ponury, chłodny dzień.
A potem zniknęły okienka z 'całuskami', jabłkami w cieście i świeżo wyciskanym sokiem z marchwi. Cóż, postęp nie zawsze oznacza zysk na jakości.

Udało mi się przywołać ten smak w drożdżowych racuchach. Bo w niedzielę wczesnym popołudniem poczułam racuchowy imperatyw.

Przepis? Zupełnie spontaniczny. Mąka, trochę drożdży, trochę cukru, wanilii, mleko, odrobina śmietany, dwa jajka. Bez liczenia, bez mierzenia.  Mój ulubiony sposób gotowania.

A efekt idealny.

Do tego koniecznie cukier-puder. Ale był też dżem pomarańczowy, miód, a nawet parmezan...

Od tygodnia nie widziałam promyka słońca. Trzeba więc sobie jakoś radzić. 

32 dni do wiosny...

Odliczam...