Dzik na oko i na ząb

Red onions are especially divine. I hold a slice up to the sunlight pouring in through the kitchen window, and it glows like a fine piece of antique glass. Cool watery-white with layers delicately edged with imperial purple...

{Mary Hayes Grieco, The Kitchen Mystic}

"Gotując na oko, czyli kulinarna podróż za głosem smaku"

Sztuka w trzech aktach.

Akt 1.
Dwie łopatki z dzika leżakują półtora dnia w chłodzie, w marynacie z czosnku, pieprzu, ziela angielskiego, kolendry, liścia laurowego, tymianku i wina. Tymczasem czerwona cebula w gorącu patelni pod wpływem cukru Dry Demerara i octu balsamicznego zmienia się w wytrawną marmoladę.

Dominika: - A może by tak lampkę wytrawnego wina cebulo?

Głos smaku: - Bardzo chętnie, poproszę.

Dominika: - I może jeszcze małą szczyptę soli dla dobrego balansu smaku?

Głos smaku: - No ba!

Akt 2.
Dziczyzna zglazurowana na patelni trafia do rzymskiego garnka. Piecze się półtorej godziny, bulgocze w winie z szalotkami i czosnkiem, stygnie i gdy już ma zostać poddana kolejnym godzinom opiekania i duszenia zupełnie nieoczekiwanie okazuje się, że... jest gotowa.

Dominika: - Ciekawe ile jeszcze potrzebuje ta dziczyzna, by była miękka i krucha?

Strona internetowa: - No pewnie jeszcze z dwie godziny...

Dominika: - No trudno, odpalam piekarnik ponownie. Lepiej dłużej, byle było wyśmienite.

Przed włączeniem piekarnika Dominika postanawia jednak, sprawdzić jak się dzik ma. Otwiera więc brytfannę.

Rzymski Garnek Romertopf: - Ta da!


Akt 3.
Łopatka z dzika serwowana na cebulowej marmoladzie (której rola okazuje się wcale nie tak drugoplanowa) z ziemniakami czosnkowo-tymiankowymi skutecznie wpływa na kubki smakowe i poczucie sytości i zadowolenia. Znika niepostrzeżenie i ślad po niej ginie.

Dominika: - I jak ten dzik?

W odpowiedzi słychać stukot sztućców i dyskretne mlaskanie.

Kurtyna.